Lanetli Akreppp

Başlangıç mi bitiş mi bilmiyorum Hayatın neresinde olduğumu da Çevreme bakıyorum Yok hiçbir ipucu Herkesin eli açık dili konuşkan Nereye sürüklenmeye çalışıyorum Ya da batıyorum hangi balçığa... Öyle mantıklı ve doğru ki herkes Ama olmuyor Aldığım nefesin kimde ya da nerde doğru olduğunu bilmiyorum... Sebeplerimi almışlar ya da ahlaksızca çalmışlar... Ne ya da neler olduğunu bilmiyorum az çok dumanlanmadan yani... Aklımı ve benliğimi kaybetmeden Kim çekerse oraya şimdi. Biliyorum bırakacaklar ellerimi yolun ortasında Tam da herşey düzene girdi derken. Nasıl bozuldum bilmiyorum Kurşunlara dayanamadım daha fazla Boyun eğdim karşımdakilere Oysa ki onlar hep yanımdaydı Belki sözde belki gerçek Zarar verdi herkes tek tek... Ama dillerinde iyi niyetliydiler... Biri itti, biri çekti,biri yuvarladı Ve hep birileri el uzattı... Düşmekten ya da afallamaktan değil Saygıdan, sevgiden ve bilmediklerimden eğdim boynumu... Halbuki ben kimseye boyun eğdirmekle ilgilenmed...

O gün bugün... Ve ben o günden beri hala ısrarla aptallık ve gerizekalılık konusunda anlamsız bir ısrar içerisindeyim. Sebebini bilmediğim bir çok his küresi beni ait dahi hissetmediğim yerlerde kuma gömüyor... Terazi denge ya da adını çok da umursamadığım fakat ne olduğundan emin olduğum o artı eksi listelemesinde bir bir kaleme alırken p her kalemin haklı haksız bir o yani bir bu yani demekten o kadar beynimi laçkalaştırmışım ki atlamayayım dediğim o her bir minnacık ayrıntı bana baş dönmesi olarak geri geliyor... Bakış açısının insanlar için sevgiden saygıdan vazgeçişlerden sebeplerden ne kadar önemli olduğunu bir kez daha anla-mış-dım ben bu akşam bir kez daha... ... ...ve sonra tekrardan kendi değerlerinin peşinde ben olduğumu ama onların ben olmadığımı fark ettim... Bi gün ve sonrasında... (Şimdi filmi geri sarıp Dolmabahçe Yolu'na o çekmem gereken fotoğrafları çekmeliyim... Ki bugün hiç yaşanmamış olsun...)

Yazdıklarınız, çizdikleriniz, konuştuklarımız, aklınızdan geçenler, yedikleriniz ya da yoldan geçerken izledikleriniz, bir hayvanı sevme şekliniz ya da yağmura karşı tutumunuz, bir haberi izlerkenki bakış açınız ya da hastahanede ne hissettiğiniz... Sizi siz yapan tüm değerleriniz zamanla harmanlanır; çocukluk, ergenlik ya da yetişkinlikte her an değişirsiniz. Bazı şeyler hariç(?) Ne ne kadar değişebilir? Bir insan ne kadar değiş-tiril-ebilir? 7 den 70 e aynı kalınabilir mi? Kazandıklarımız kadar kaybettiklerimizin hatta vazgeçtiklerimizin ve savaşma şeklimizin bizi daha çok biz yaptığı kanısında oldum  zaman. Sanırım benim stabil kalan en önemli olgum da bu. Hayatımda en çok sevdiğim renk siyahken kendime yeni renkler buldum. Tebessümle gülmeye dahi çekinirken şimdi kocaman kahkahalarım var ve ben bunları kazanırken girdiğim savaşlarda yaralarımın izlerini hayatıma desen ve yol olarak kattım. Eminim ki sizler de sizi siz yapan değerlere bakıyorsunuzdur. Evinizi açtınız mı...

 Gidip gidip geldiğiniz yollar, ezberinize geçip de aklınızdan savaşlar kavgalar ederken, hatta onda bile aşırıya kaçmadan hakka girmeden küfür ederken, gözleriniz hiç yaşanmamış anıların izini arar bazen... ...bazen haritada bile neresi olduğunu bilmediğiniz yerlerde yüzünü parmak uçlarınızda tanıdığınız hayale dokunurken bulursunuz kendinizi... ...sonra silkelenmeye gerek duymadan boşluğa düşer gibi  hisle kendinize gelirsiniz ve elinizde o hissin yarattığı kalp çarpıntısından başka endişeden açılmış  gözleriniz kalır...